Obudziłam się w ostatni dzień mojego pobytu w poprzedniej watasze. Była
jeszcze noc, a ciszę przerywały tylko pohukiwania sów.
- Dlaczego ja?! -
mruczałam do siebie w myślach.
- Znaleźli mnie i zabrali ze sobą, a ja
nie jestem nawet magicznym wilkiem! - Mówiąc to patrzyłam prosto na
mojego przyszywanego brata - Arona. Poruszył się. Wstał i usiadł
naprzeciw mnie
- Co ty mówisz? Moja... Nasza mama umie wyczuć magicznego
wilka.
- Ehe... Czekaj, skąd wiesz co mówiłam?
- Ha! - Odezwał się triumfalnie. - Widzisz?! Jednak masz jakąś moc! -
Nadal myślałam, że to zbieg okoliczności. Nie mogłam wytrzymać. Jutro
wybieraliśmy się na wschód.
- Nie! - Ryknęłam krztusząc się łzami - N-n-nie zas-s-sługuję! Odejdę!
Słyszysz?! Nie idę z wami! - Nie wiem czemu to zrobiłam. Może było mi
żal samej siebie. Wybiegłam z Jaskini. W jednej chwili uderzył mnie
chłód zimowego powietrza. Cała się trzęsłam, ale biegłam przed siebie w
niewiadomym kierunku. Słyszałam tylko jego krzyki
- Ley! Leyanira!
Przemyśl to! Błagam! - Przez kwadrans biegłam bez wytchnienia. W końcu
dobiegłam do jakiegoś oczka wodnego. Bardzo bolały mnie plecy.
Pochyliłam się nad przeźroczystą taflą wody i ujrzałam skrzydła.
-
J-j-ja mam s-skrzydła - mruczałam do siebie. Zawróciłam w miejscu.
Biegłam do Arona. Musiałam zdążyć przed wymarszem. Nagle coś walnęło
mnie w głowę. Momentalnie upadłam na ziemię. Gdy się obudziłam było
południe i stał nade mną jakiś basior.
- Dlaczego? - Szeptałam do siebie
i odwróciłam się na grzbiet. Okazało się, że nie mogłam tego zrobić, bo
moje skrzydła były już ogromne i jeszcze nad nimi nie panowałam.
-
Dlaczego mi to zrobiłeś?! Dlaczego! - Przeciągnęłam i schowałam głowę w
łapach, by nie widział jak płaczę.
- Nie martw się. Możesz pójść ze
mną... jeśli chcesz.
- Co mi to da?! - ryknęłam na cały głos.
- Przynajmniej będziesz mieć dom.
- No dobrze - Wychlipałam po chwili milczenia
- Chodźmy.
Wataha którą pokazał mi nieznajomy była naprawdę ładna. Doprowadził mnie
do alfy, a gdy się odwróciłam by mu podziękować jego już nie było.
Postanowiłam nikomu o tym nie wspominać.
- Dzień dobry. Mam na imię
Leyanira - Przywitałam się grzecznie, tak jak wychowała mnie przyszywana
mama.
- Witaj. Jestem Kiiyuko - Powiedziała z uśmiechem
- Czy... Będę miała jakiegoś opiekuna? - Wyrwało mi się nagle. Czułam pustkę w sercu z powodu braku kochającej mamy.
<Kiiyuko?>
Uwagi: Odnoszę wrażenie, że czasami zapominasz użyć Enter'a.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz