Od Miniru "Nowonarodzona" cz. 4 (C.D. Zirael)

Marzec 2018

Szłam razem z Zirael. Coś czuję, że się zaprzyjaźnimy. Choć w sumie nie umiem czytać w myślach.
- No tak! Zirael, Alfa Cię szuka! - krzyknęłam i zaczęłam biec w stronę jej jaskini.
- Zaczekaj! - osłabiona wadera nie bardzo nadążała za mną, więc trochę zwolniłam.
- Przepraszam... Po prostu znowu zapomniałam i nawet nie wiem gdzie teraz jest...
- Jestem tutaj. - powiedziała ciężkim głosem Suzanna. Obejrzałam się, a ona spojrzeniem wypalała mi dziurę w brzuchu. Muszę przyznać, że czasami się jej boję... - Więc jak mniemam, Zirael?
- Tak... - odpowiedziała z lekka przerażona.
- Jestem Alfą Watahy Magicznych Wilków i będę na ciebie czekać wieczorem w mojej jaskini. Zobaczymy co da się z tobą zrobić. - powiedziała i odeszła trochę jakby... zła? Nie wiem, może zawsze taka jest? - A i Miniru - zwróciła się do mnie - popraw trochę tą twoją kiepską pamięć...
- Dobrze... - skinęłam łbem i oddaliłam się razem z towarzyszką nad wodospad. Nie miałam zamiaru kłócić się z Suzy i w ogóle rozmawiać na temat tego i owego. Po prostu milczałam...

***

Usiadłam pod drzewem i patrzyłam na spływającą wodę do jeziorka. Było późne popołudnie, za około trzy godziny Zirael będzie miała tą ważną rozmowę z Pestką.
- Jeszcze raz chcę ci naprawdę podziękować. Gdyby nie ty to bym tam umarła... Jesteś jedyną bliską mi tytaj osobą i...
- Tak Ziri, wiem. Nie musisz kończyć, naprawdę cię rozumiem... - przerwałam jej. Mina wadery była bardzo śmieszna.
- Jesteś wilkiem czasu? - zapytała zaskoczona.
- Nie, ale umiem przepowiadać przyszłość... To znaczy, tak jakby...
- Czyli, bo nie bardzo rozumiem.
- Przepowiadać umiem tylko następne dziesięć minut i tylko czasami...
- Dlaczego nazwałaś mnie Ziri?
- Ponieważ bardzo mi to do ciebie pasuje. - zaśmiałam się cicho - I tak w ogóle jestem wilkiem harmonii. Co jest twoim żywiołem?
- Iluzja... - powiedziała cicho. Nie wiem czemu, ale zrobiło mi się smutno. W głowie zaczęło mi piszczeć, spojrzałam na słońce... Zaraz będzie zachodzić...
- Ziri, musimy stąd iść...
- Co? Czemu?
- Teraz! - krzyknęłam i zaczęłam biec w stronę jaskiń. Już czułam, że "to coś" idzie w naszą stronę...
- Przed czym my uciekamy?!
- Przed duchami, zmorami i zagładą...
- Jaką zagładą?!
- Później ci wytłumaczę, ale teraz musisz iść do Alfy na rozmowę i później przyjdź do mojej jaskini...
- Ale jak ją rozpoznam? - spytała przerażona i zdyszana.
- Światło, które z niej widać, będzie najmocniej świecić...
  Doprowadziłam ją do Suzanny i czym prędzej popędziłam do swojego schronienia. Gdy przyjdzie chciałabym się jej zapytać czy zostanie moją przyjaciółką i opowiedzieć coś o sobie oraz dowiedzieć się czegoś o nowej waderze. Bałam się też trochę o nią...

<Zirael?>

Uwagi: Również na końcu op. pisz, do kogo jest ono skierowane. Liczby i cyfry w op. zapisujemy słownie! "Światło, które z niej widać, będzie najmocniej świecić." - zaraz, moja postać świeci, a ja nic o tym nie wiem?

Od Shiryu "Napary, gotowanie, czary czyli miłe spotkanie w jaskini" Cz. 1

 Kwiecień 2018 r.

Po tym jak wylądowałem w szpitalu i z niego wróciłem, minęło kilka dni. Postanowiłem się przejść jak zawsze, jednak tym razem nie zmieniając się w inne zwierzęta, bo ostatnio się to źle skończyło. Wszystkie książki, które miałem przy sobie nauczyłem się ich na pamięć. Jedna z nich zapadła mi w pamięć. "Rośliny Magiczne i Rzadkie" tak brzmiał tytuł książki. Znalazłem w niej kilka ciekawych rzeczy, ale najbardziej zaciekawiła mnie o część o roślinach uzdrawiających. Róża Hery - to było ciekawe. Ale gdy dalej czytałem, był jeden problem. Jestem noga z eliksirów.

Gdy idąc, nie można tego tak nazwać, kulejąc w stronę jeziora pozbierałem kilka owoców, warzyw i ziół. Przyda się na coś do jedzenia. Nie jadłem od dłuższego czasu. Dieta jarosza. Brakuje jeszcze, żebym się stał zającem albo wilkiem wegetarianinem. Idąc do domu zauważyłem Miniru i Zirael. Ciekawe, o czym gadały. Zirael leżała ze mną w szpitalu. Wiem, że ją jelenie poturbowały, a skąd to może opowiem, ale nie wiem.
Przy jaskini znalazłem jeszcze kilka patyków na ognisko. Znalazłem coś, co mogło być naczyniem w stylu garnka. Za pomocą kamieni, ściółki i patyków rozpaliłem mały ogień. Nastawiłem wodę

i zabrałem się za gotowanie. Wyszło mi coś w stylu rosołu, bo znalazłem jeszcze kawałek mięsa i kości. Z jaskini unosił się aromatyczny zapach ziół. Zjadłem coś i położyłem się spać. Był zimny dzień. Czułem się wyśmienicie, pomijając złamaną nogę i kulejąc doczołgałem się do którejś jaskini. Chyba Miniru.
Idąc na wschód zobaczyłem ogłoszenia. Szczeniaki szukają opiekunów! Na podobiźnie zobaczyłem dwa szczeniaki: Moone i, jak nazywała się druga, chyba Aoki.
Wieczorem przechodziła Zirael. W jaskini świeciła się mała lampka ze świetlikami w środku. Gdy wyszyłem z głębi legowiska, zauważając ją na deszczu zaprosiłem ją do środka. Była na początku

nieufna. Ucięliśmy małą pogawędkę. Właściwie mnie nie zna więc można powiedzieć, że rozmowa była na miejscu.

- Cześć.

- Cześć? - Powiedziała z lekką nutą pogardy.

- Jestem Shiryu. Mnie powinnaś już znać. Byliśmy razem w szpitalu, to ja ten ze złamaną nogą.

- Tak coś sobie przypominam... czekaj, tak, Shiryu?
- Tak! Słyszałem, że poturbowały cie jelenie? Jak się czujesz?

- Tak, goniłam jednego. Zjawiło się stadko biegnące w moją stronę... Ach, źle się czuję.

- Pogoda jak pod psem, nic dziwnego. Może chcesz coś zjeść?

- Tak. Masz wodę? - kichnięcie.

- Na zdrowie. Czekaj, zaparzę ci ziół... może mięta?

- Nie chce się narzucać. Może już pójdę?

- Nie nie narzucasz się. Co mi teraz zostało? Czytanie książek pięćsetny raz?

- W sumie racja.

Rozmawiając dalej, potknąłem się i kilka książek spadło mi na głowę. Zrobiłem z siebie pajaca.

Zirael dusiła się ze śmiechu, ja również. Gdy wypiliśmy napar z mięty i zjedliśmy wczorajszą zupę...

- Świetnie gotujesz. Skąd taki pomysł?

- Dzięki, dopiero wczoraj to odkryłem. Jak głód przyciśnie, kreatywność się włącza.
- Ogólnie dlaczego masz złamaną łapę?

- Ach, włóczyć po lesie mi się zachciało. Zauważyłem waderę, zmieniłem się w jelenia i mnie ugryzła, myśląc, że obiad się na nią gapi i miała niespodziankę.

- Czekaj, czekaj jesteś wilkiem iluzji?

- Tak, a co?

- Ja też.

Gawędziliśmy sobie jeszcze przez godzinę, mówiąc o przeszłości, co nas spotkało... Było na tyle ciemno, zimno i mokro, że została u mnie. Zaścieliłem jej posłanie. Jeszcze raz zapytała czy nie sprawia problemu. Tak samo jej odpowiedziałem i poszliśmy spać. Ja obok lampki ona w ciepłym miejscu koło ogniska. Zastanawiało mnie jedno. Dlaczego ona nie jest w szpitalu?, ale potem zasnąłem.

(obrazek wykonany przez właścicielkę Shiryu)

Uwagi: Może powtórzę: Spacje stawia się ZA znakami interpunkcyjnymi. Nie zapominaj o dacie. Już coś pisałam o tych wypowiedziach... czy takie możesz znaleźć w książkach? Zdania nie zaczyna się od "a". Cudzysłowie tworzysz za pomocą cudzysłowie (masło maślane), a nie apostrofów! Teraz to już całkiem coś zepsułaś albo w programie, albo... w sumie nie wiem, jak to zrobiłaś, ale połowa linijek jest pocięta na pół, przez co znalazła się w innym akapicie. Nadal przecinki leżą. To, kiedy powinnaś stawiać myślniki (np. Róża Hery - to było ciekawe.) również. Zdania wciąż są za długie... chodzi o to, byś robiła kropkę w miejscu, gdzie zaczynasz mówić na zupełnie inny temat. Przynajmniej tak brzmi najogólniejsza zasada. Zirael leżała ze mną w szpitalu ,wiem że ją jelenie poturbowały a  skąd to może opowiem ale nie wiem . - już nawet nie wiem, jak to wytłumaczyć. Tak się po prostu nie robi. To coś z serii "wiem, ale nie powiem". Strasznie lubisz zmieniać nagle temat, przez co tekst jest naprawdę strasznie chaotyczny (najpierw idzie sobie, później jest takie nagłe wtrącenie o Miniru, które w żaden sposób nie wpływa na fabułę). W niektórych momentach nawet już nie wiadomo, czy on gdzieś idzie, jest w swojej jaskini, czy może w cudzej. "Ach" piszemy przez "ch". "Pięćset" piszemy razem. Dlaczego do końca op. nawet w narracji pisałaś o Zirael jako o "Z"? Ogólnie skąd masz złamaną łapę? - "skąd"? Czyż nie lepiej brzmi "dlaczego"? Wypatrzyłam sporo błędów technicznych, jak np. nie zjadł znalezionego kawałka mięsa (tak właściwie, to gdzie go znalazł?), jak by to zrobił każdy wilk niepotrafiący zmieniać się w człowieka, tylko ugotował z niego wywar. Ponadto nie mam pojęcia skąd wziął oraz z czego wykonano "coś przypominające garnek", choć to w tym przypadku byłoby dość istotne.