Zgubiłem się w lesie, było już ciemno. Zobaczyłem cień. Przestraszyłem się. Serce krzyczało:
- Idź tam! Nic ci nie będzie! To cień, dobra!
A mózg ostrzegał:
- Nie idź! To niebezpieczne! Nie ufaj mu!
I znowu, największy dylemat, który każdy często rozmyśla: "Słuchać Serca czy Mózgu? - Oto jest pytanie." Nie wiedząc co zrobić skuliłem się i czekałem, czekałem ale nic się nie działo. Byłem w tym samym miejscu, ale było cicho, tak cicho że słyszałem swój oddech, bicie serca, myśli. Bezszelestnie szedłem przed siebie. Usłyszałem ciche, ale to bardzo ciche
- Idź dalej. Do wodospadu. - Więc poszedłem za głosem. Stanąłem nad czarnym wodospadem. Było jednocześnie miło i strasznie. Wyszedł jakiś cień. Postanowiłem cofnąć się, ale szedł do mnie, ja się cofałem. Stałem na skraju, już miałem spaść do czarnej wody, ale ktoś mnie złapał za łapę, miałem zamknięte oczy bojąc się otworzyć. Ten kto mnie złapał ostawił mnie na ziemię i powiedział spokojnym głosem:
- Spokojnie, nic ci przy mnie nie będzie.
- Naprawdę?
On Potwierdził i się spytał:
- Może mały, chcesz dołączyć do Watahy Magicznych Wilków?
- No pewnie! A tak w ogóle czemu ty tu jesteś? Na tym ciemnym, mrocznym i opuszczonym wodospadem?
- Eh... Nie zrozumiesz tego jeszcze. -
- A tak ogólnie mam na imię Assassin. A ty?
On na to:
- Ja Eter. Chodź, zaprowadzę cię.
I Poszliśmy.
Uwagi: TYTUŁUJ OP. JAK NALEŻY!
Każda wypowiedź ma się zaczynać od nowej linii.
"Wataha Magicznych Wilków" piszemy z wielkich liter, bo to nazwa.
"Chodź", a "choć" to co innego! "Chodź do mnie, do domu, mam ładną kolekcję porcelany", a "wyszedłem na dwór, choć padało". Widzisz różnicę? ;_;
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz