Od Kirke "Lekcja magii" cz.1 (c.d Desari)

- Szkoła... słyszałam plotki o takim czymś jak "szkoła". Co to jest szkoła? Może jakaś zabawka a może jakiś talent... Riven, co o tym myślisz? - spytałam go w myślach. Odpowiedziały mi jak zawsze szumy, które rozumiałam.

- Aha... czyli dzięki temu będę mieć łatwiej w życiu? - spytałam go ponownie w myślach i znowu szum odpowiedział. Gdy przechodziłam obok innych wilków i gdy Riven mi odpowiadał patrzyli na mnie jak na ducha, a niektórzy podnosili brew, patrząc na mnie. 

- Czekaj, tam jest ten cały plan lekcji o którym mówiłeś - odparłam w myślach i pobiegłam pod plan.

- Poniedziałek... zaczynamy od... lekcji magii?! - wykrzyczałam na cały głos i wszyscy popatrzyli na mnie jak na wariatkę. 

- A...ale... ja nie mam mocy... - powiedziałam w myślach cała roztrzęsiona ze smutku i strachu. Riven mnie jakoś próbował pocieszyć, ale bez skutku.

- Daj spokój...  prędzej powiem, że mam swojego, coś a la towarzysza... - powiedziałam i poszłam na miejsce, gdzie zaczynały się lekcje. Nikogo nie było... widziałam tylko czarną waderę, która siedziała czekając na... uczniów. Usiadłam i czekałam, aż wadera popatrzy się na mnie.

- Em... przepraszam? - powiedziałam i czarna wadera się odwróciła.

- O... a jednak ktoś przyszedł... - odparła, patrząc na mnie.

- Tak... miło mi... Jestem Kirke - powiedziałam i patrzyłam na nią wystraszonym wzrokiem.

- Jestem Desari. Przyszłaś na lekcje prawda? - spytała patrząc na mnie, a ja przytaknęłam.

- Podobno pomoże mi to w przyszłości - powiedziałam, a czarna wadera się odwróciła.

- No dobrze... Powiedz mi... jakie masz moce? - spytała, patrząc na mnie, nadal stojąc tyłem.

- Em... moce... ta... - zaśmiałam się nerwowo - właśnie dlatego tutaj jestem... - powiedziałam i skuliłam ogon ze smutku.

- A no tak... to o tobie mówili, jeśli chodzi o szczeniaka bez mocy... - powiedziała i podeszła do mnie.

- Tak... to... od czego zaczynamy? - spytałam patrząc na nią, a ta wzięła głęboki oddech.

- Chodź... zaczniemy od podstaw - odparła i poszłyśmy nad wodospad. Trochę nam to zajęło, ale w końcu dotarłyśmy.

- Ale tu pięknie... - powiedziałam, patrząc na wodospad.

- Właź... - powiedziała i wskazała łapą na tafle wody.

- Mam... wejść do tej wody? - spytałam, a Desari przytaknęła. 

Raz się żyje... - powiedziałam w myślach i wskoczyłam do wody. Na szczęście byłam prawie przy brzegu, więc zdążyłam dopłynąć na odpowiednią odległość.

- Co czujesz? - spytała patrząc na mnie.

- Wodę - odparłam prawie od razu, a ta podeszła bliżej.

- Co jeszcze? - spytała nadal patrząc na mnie i na tafle wody równocześnie.

- Chłód, który jest pod wodą... i... nie wiem o co w ogóle chodzi proszę pani. Po co to wszystko? - spytałam zniechęcona.

- Skup się, nie gadaj - odparła nieco surowej, a ja się zamknęłam. Około dwie godziny siedziałam w wodzie, patrząc na Deasri, która zaczęła godzinę temu medytować. Słyszałam, że będzie lepiej jeśli nie będzie jej się przeszkadzać w trakcie medytacji... więc lepiej będzie jak będę cicho.

- Riven... czemu tak... dziwnie się czuje w jej towarzystwie? - spytałam go w myślach i odpowiedział mi szum, a Desari przerwała medytacje.

- Wyłaź, bo jeszcze mi się pochorujesz... - powiedziała i wyszłam z wody i się otrzepałam. 

- Czyli woda to nie twój żywioł... - odparła - spróbujemy gdzie indziej - powiedziała i ruszyła bez słowa, a ja za nią.

******

- Około godzinę idziemy już przez ten las, proszę pani... łapy mnie bolą - powiedziałam i popatrzyłam na nauczycielkę, patrzyła jedynie przed siebie i wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała. Zamilkłam i szłam z nią dalej.

- Rzadko widuję szczeniaki, które w twoim wieku nic o sobie nie wiedzą... - odparła, a ja popatrzyłam na nią gwałtownie.

- Chwila... skąd pani wie? - spytałam.

- Po twoich oczach. Widać w nich zagubienie i smutek... - powiedziała i się zatrzymałyśmy.

- Usiądź - powiedziała i zrobiłam to co prosiła.

- Spróbujemy odkryć twoje żywioły poprzez tak zwaną "powiązanie" - odparła.

- "Powiązanie"? Co to jest? - spytałam, słysząc szum liści i traw.

- Kiedy odkryjemy jakie są twoje moce, pod tobą powinien się pojawić znak tego żywiołu - odparła - a teraz zamknij oczy - powiedziała i zamknęłam oczy. Czułam wiatr, który porywał moją sierść w przeciwną stronę, słyszałam szelest drzew i szum traw. Słyszałam nawet bicie mojego serca. Ale... nie czułam czegoś konkretnego. Przypominałam sobie rzeczy, których bym nie chciała pamiętać, zaczęłam się trząść ze strachu i zaczęłam puszczać łzy. Teraz czuje strach, ból... słyszę krzyki... mroczne śmiechy... widzę też... Boże... nie...

- Kirke? - powiedziała Desari, patrząc na mnie jak drżę ze strachu. Otworzyłam oczy i natychmiast popłynęły mi łzy. Położyłam się i skuliłam.

- Co widziałaś, Kirke? - spytała się mnie podchodząc, a ja siedziałam cicho i skuliłam się niczym kłębek wełny.

- Kirke, co ty widziałaś?! - powiedziała, patrząc na mnie.

- W...widziałam... - podniosłam głowę i popatrzyłam na nią - widziałam śmierć... moją śmierć jak mnie... rozszarpują... - powiedziałam i skuliłam się bardziej. Czyżby moją mocą była śmierć...? Riven otulił mnie swoim nieczułym ciałem, które ja czułam i się uspokoiłam. Wstałam i popatrzyłam na Desari.

- Kontynuujemy lekcje? - spytałam normalnie jakby nic się nie stało. 

<Desari?>

Uwagi: Jak mi wyjaśnisz coś takiego "Em... moce... ta... (nerwowy śmiech)"? ;/ Jeśli mowa o dwóch lub więcej przedstawicielkach płci żeńskiej nie mówi się "poszliśmy", tylko "poszłyśmy". Liczby i cyfry w op. zapisujemy słownie.