Od Kirke "Nawiązać Kontakt" cz.4 (c.d Luke)

Jego zabawy mnie męczyły... Ale w końcu mogłam się najeść. Ta gonitwa była całkiem przyjemna, aczkolwiek nie chciałam, by to było po mnie widać. Tylko żebym się nie napchała tym jedzeniem... Popatrzyłam na niego, kończąc jedzenie.

- Zadowolony? - mruknęłam.

- Nie.

- Bo?

- Nie umiesz się wyluzować - popatrzyłam na niego z podniesioną brwią.

- Co?

- No nie umiesz! Chciałem się z tobą bawić w berka? Tak. Jak zareagowałaś? - w tym momencie zrobił poważną minę, która naprawdę była śmieszna. Ale... nie chciało mi się śmiać.

- Nie oznacza to, że nie umiem się wyluzować - mruknęłam.

- Chociaż powiedz, że w dzieciństwie nie byłaś sztywna - po tych słowach lekko posmutniałam.

- P... pewnie - uśmiechnęłam się lekko, zakrywając smutek - lubiłam się bawić w szczenięcych czasach razem z przyjaciółką, której już tu nie ma.

- Czemu?

- Gdzieś poszła - lekko posmutniałam, ale odwróciłam się - uważasz, że jestem sztywna, tak?

- No... - w tym momencie popchnęłam go do drzewa swoim ogonem.
- Liczysz - popatrzył na mnie, podnosząc brew.

- Ty na serio? - spytał.

- No, a czemu nie? - spytałam z lekkim uśmiechem. Muszę mu dać tą satysfakcję, może wtedy da mi spokój.

- Dobra. Zaczynam! - odwrócił się i zaczął liczyć, a ja zaczęłam szukać jakiejś kryjówki. Krzak odpadał, dziura też. Zostały drzewa. Schowałam się w koronie drzew. Wtedy usłyszałam Rivena.

- Chce, by mi dał spokój z tymi zabawami. Nic więcej - mruknęłam, a ten nadal nawijał.

- Riven. Ja jestem sobą, ty jesteś sobą. Nie znasz mnie - warknęłam cicho.

- SZUKAM! - krzyknął i zaczął się rozglądać. Jego wzrok nie popatrzył nawet na chwilę w górę. W tym momencie wpadłam na pomysł. Riven natychmiast zaczął zaprzeczać.

- Oj, tylko go nastraszę... - nawijał dalej.
- Wiem, że nie umiem jeszcze panować nad swoją mocą! Weź tylko chwilę! - moje niebieskie futro pokryła czarna maź i pofarbowała je. Zmieniłam się w cień i zaczęłam się śmiać lekko uwodzicielsko, ale i psychicznie.

- Kto tam? - lekko warknął. Mój cel został osiągnięty.

- Ja? - mój głos był lekko zmutowany - jestem cieniem... wrogiem... przyjacielem - skoczyłam na niego z kłami na wierzchu - twoim koszmarem! - Luke patrzył na mnie lekko przerażony, a ja zaczęłam się panicznie śmiać. Wywaliłam się na ziemię, a moje futro zrobiło się normalne, jak i głos.

- Ż... żałuj, że nie widziałeś swojej miny! - machałam łapami, nie mogąc przestać się śmiać.

<Luke? Bomba została rozbrojona masz jedno opko, by ją zbliżyć do siebie! Jak ci się nie uda, wrócisz do punktu wyjścia xP>
Uwagi: Mam wrażenie, że zaczęłaś już mylić postacie i kształtować zachowanie każdej w sposób, który Tobie najbardziej pasuje.