Od Kirke "Beznadzieja świata" cz.2 (c.d Shayle)

Kiedy ujrzałam, co zrobiła Shayle poczułam szok, szczęście i... smutek. Skoro ona odkryła już swoją moc... znaczy, że jestem jedyna, co nie odkryła... 

- N...nie wiem - odparła lekko zszokowana. Wiele wilków patrzyło na Shayle jak na ducha. Zaczęli o niej coś szeptać i rozmawiać.

- Shayle, jak?! Cały świat nagle zrobił się szary... - powiedziałam nadal w szoku - Shayle, to cud! - krzyknęłam, a ta popatrzyła na mnie.

- Cud? Nawet nie jestem pewna czy to ja - odparła.

- Na pewno, jestem pewna - odpowiedziałam spokojnym głosem.

- Emmm... Kirke? - spytała patrząc zza mnie. Odwróciłam się, a tam stały wilki dziwnie na nie patrzące.

- Chodźmy lepiej... - odparłam i poszłyśmy obie dalej, by nikt nam nie przeszkadzał.

*****

Czy długo nam zajęła podróż? No nie, ale przy okazji skoczyliśmy do szpitala. Podobno są rośliny które pomogły by mi wyleczyć moją ranę na brzuchu.

- Em... przepraszam - rzekłam do wilka który dawał rośliny.

- Tak? - spytał.

- Czy mogę coś dostać na tą ranę? - spytałam i pokazałam mu bandaż na brzuchu, a Shayle tylko patrzyła.

- Polecam Calsse folium - odparł.

- Ile kosztuje? - spytałam.

- 3 SG - odparł.

- To jakbym mogła... - rzekłam i kupiłam zioła. Lekarz natychmiast mi je naszykował i dał po czym poszłam do Shayle.

- Możemy pójść w bardziej cichsze miejsce - odparłam i obie poszłyśmy w inną stronę.

***

Doszłyśmy do Wodospadu. Było cicho, więc nikt nam nie przeszkadzał. 

- Dobra, Shayle, powoli i spokojnie wytłumacz mi co właśnie zrobiłaś? - odparłam pytająco.

- No... pomyślałam o czymś smutnym i... tak nagle wszystko zrobiło się na szaro - odparła, a ja starałam się nie okazywać po sobie smutku.

- Aha... czyli... odkryłaś swój żywioł... talent... - odparłam - pod wpływem twojego smutku wszystko robi się szare... fascynujące, nie słyszałam o takim czymś - rzekłam, patrząc na nią zdziwionym wzrokiem. 

- Słyszałam, że zaczęłaś plotkować, że moi rodzice nie żyją, bo zabił ich niedźwiedź - odparła, a ja przekrzywiłam głowę.

- Ja tak mówiłam? - spytałam, przekrzywiając nadal głowę - nie przypominam sobie bym tak mówiła - odparłam ponownie.

- Pewnie kolejna plotka... - odparła.

- Nie ważne... - powiedziałam i poczułam, jak nagle bardziej się przybiłam tym, że jako jedyna nie odkryłam mocy.

- W sumie... - odparła, a ja posmutniałam w sumieniu tak bardzo, że miałam ochotę krzyczeć jak nienawidzę swojego życia.

- Z czasem się nauczysz nad tym panować - rzekłam - na pewno. Waderka popatrzyła na mnie, a ja na nią. Stałyśmy tak przez dobre parę minut.

- Widzisz jaki świat jest beznadziejny... - rzekła - wszyscy wierzymy w coś, co może nastanie, może nie... szukamy, ale nie znajdujemy, a jak znajdujemy to żałujemy, że znaleźliśmy, albo jest fajne, ale jeśli jest fajne, to z jednej strony jest okropne... - powiedziała i popatrzyła w wodę.

- W sumie masz racje... - rzekłam przybita - Jedynie co to szukamy dróg, które są zatarte... - powiedziałam i zaczęłam płakać.

- Kirke... co się stało? - spytała.

- Świat jest beznadziejny... szukasz czegoś, czego nigdy nie znajdziesz, a gdy ktoś ma problem jak ty, ale go szybko pomija, czujesz się sama jak but - powiedziałam i zaczęłam mocniej płakać.

<Shayle? Brak weny co do tego opo :/>

Uwagi: Zauważyłam, że nie uznajesz przecinków w wypowiedziach... Wodospad to nazwa miejsca, więc należy ją zapisywać z wielkiej litery.