Kiedy w końcu te udało mi się pchnąć, ukazując kosztowne wnętrze budynku, aż zabrakło mi tchu. Wszystko było tak bajecznie drogie, ale i za razem egzotyczne, że aż trud było w to uwierzyć. W życiu nie byłam w żadnym z odległych krajów. To znak, że kiedyś będę musiała się kiedyś gdzieś wybrać na wakacje. Nie ważne, z kim i gdzie, byleby zwiedzić trochę świata. Bo kto mi zabroni?
- Przepraszam, czy to pani Kiiyuko Wrońska? - usłyszałam za sobą miękki, męski głos. Z uśmiechem odwróciłam się na pięcie.
- Cudne nazwisko, czyż nie? - zagadałam. Ten pokręcił głową, a uśmiech nieco zelżał, jednak wciąż nie zszedł z mojej młodzieńczej twarzy.
- Przyszła pani tu pracować, a nie rozmawiać o tym, dlaczego pani ma takie, a nie inne nazwisko.
- No tak, tak, ale przecież małe pogaduszki zawsze umilają robotę! - mówiąc to, lekko szturchnęłam łokciem owego wysokiego mężczyznę z głową porośniętą szpakowatymi włosami. Na to ten posłał mi karcące spojrzenie i mówił dalej, ignorując moją wypowiedź:
- Za filarem jest schowek, w środku powinna już być Wiara i czekać na panią.
Aż się zachłysnęłam, po czym zaczęłam śmiać.
- Wiara? Że jak? - wykrzyknęłam, nie mogąc pohamować śmiechu. Facet cały czas patrzył na mnie z niezmiennym wyrazem twarzy - W środku stoi kapłan?
- Proszę się zachowywać... To nie czas i miejsce na żarty. Wiara to żeńskie imię.
Śmiałam się jeszcze głośniej. Oparłam się ręką o oparcie jakiegoś fotela, wciąż nie mogąc złapać tchu. Do środka weszło jakieś młode małżeństwo z córeczką. Odwróciłam się w ich stronę, wciąż chichocząc. Mąż od razu mnie poznał. To właśnie on na mnie trąbił, chcąc jasno dać do zrozumienia, abym zeszła ze ścieżki. Patrzył spod przymrużonych powiek to na mnie, to na gościa w garniaku. Zapewne uznał mnie za totalną wariatkę. Mój szef pospiesznie do nich podszedł, rzucając mi ostrzegające spojrzenie. Wiedziałam jednak, że nie może mnie wylać, bo rozpaczliwie potrzebował sprzątaczek. Pokiwałam mu na pożegnanie, a następnie zajrzałam za wskazany wcześniej przez niego filar. Rzeczywiście znajdowały się tam drzwi z czerwonym napisem "Wstęp tylko dla personelu". Uśmiechnęłam się, chcąc zrobić dobre wrażenie na koleżance, która miała wyjątkowo dziwacznie imię i nacisnęłam na klamkę. Drzwi były ciężkie, więc musiałam na nie naprzeć ramieniem, abym mogła zajrzeć do środka. Rzeczywiście na taborecie siedziała kobieta w wieku około sześćdziesięciu lat. Przykręcała podłużną końcówkę miotły do kija, a kiedy skończyła, podniosła głowę i popatrzyła na mnie.
- Cześć, jestem Kiiyuko - uśmiechnęłam się szeroko, wyciągając do niej rękę. Wiara zaczęła się śmiać, pokazując swoje braki w zębach lub ich całkowity brak. Na to również lekko się zaśmiałam, choć nie wiedziałam, co było powodem jej rozbawienia.
- Cóż to za fikuśne imię?! - wykrzyknęła swoim babcinnym głosem.
- No... Em... Po prostu takie mam - wyjątkowo nie wiedziałam, co powiedzieć. Wygląda na to, że mamy remis. Jeszcze chwilę temu się z niej naśmiewałam, a teraz ona ma jak największe prawo śmiać się ze mnie.
- No tyle to wiem... - kobieta wstała, już uspokajając się nieco i wcisnęła mi w dłonie miotłę, którą wcześniej trzymała na kolanach - Już dawno nie miałam nikogo, kto by mi pomógł. Musiałam to wszystko sama ogarniać.
- Naprawdę? To kupa roboty - oznajmiłam, stawiając ją na ziemi. Wiara wręczyła mi również kij z szufelką przytwierdzoną na jego końcu. Co jak co, ale jak na taki hotel, powinni nieco więcej zainwestować w sprzęt.
- Prawdę, prawdę - potwierdziła - A teraz do roboty, bo już tymi buciorami nam piachu wnoszą na korytarze. Ty obrabiasz całe skrzydło południowe, ja biorę się za północne. Za godzinę widzimy się tutaj i powiem, co dalej.
- Ok... a gdzie jest skrzydło południowe?
- Na południu - zaśmiała się - Nie ubrudzisz ciuchów?
Popatrzyłam na siebie. Rurki, biały T-shirt i różowy sweterek nie nadają się do pracy? Fakt, może i miałam pomalowane paznokcie i mogłam wyglądać na kandydatkę na miss, ale dla mnie liczyło się tylko tyle, byleby go nie złamać. Nie miałam ochoty latać po sklepach, żeby znaleźć jakiś dobry pilnik.
- Nie, a przynajmniej się postaram - uśmiechnęłam się.
- Czyli nie będziesz mi beczeć nad uchem jak ostatnia?
- Nie, nie będę.
- Ja myślę - zaśmiała się ponownie i z łatwością otworzyła drzwi. Zdawała się być całkiem sympatyczna. Mimo znaczącej różnicy wieku powinnyśmy się dogadywać. Patrzyłam, jak skręca w lewo patrząc od strony drzwi wejściowych, więc doszłam do wniosku, że ja powinnam pójść na prawo. Tak więc zrobiłam. Wyciągnęłam z kieszeni biały odtwarzacz MP3, a kiedy się włączał, włożyłam do uszu różowe słuchawki. Następnie w niebieskim menu wybrałam ulubioną piosenkę i zaczęłam wywijać miotłą w jej rytm. W sumie praca sprzątaczki nie była tak zła, jakby to się zdawało. Sprzątanie nie sprawia mi większych kłopotów, a słuchanie przy tym muzyki było niesamowitym połączeniem. Szef na rozmowie o pracę nic o tym wspominał, więc nie było to zabronione. Kto wie? Może ja i Wiara będziemy tworzyć zgrany zespół, a nawet dostaniemy podwyżkę? Byłoby naprawdę wspaniale.
Kontrolowałam godzinę co średnio dziesięć minut, patrząc w różowy zegarek, aż w końcu doszłam do wniosku, że skończyłam robotę. Podniosłam miotłę, kij ze szufelką zapełnioną po brzegu wszelakim piachem, wyschniętym błotem, włosami oraz kłaczkami kurzu, a następnie poszłam tam, skąd przybyłam. Wbrew pozorom było to wyjątkowo proste, gdyż na hol główny prowadziło wiele znaków przytwierdzonych do ścian. Wiara już tam była. Wyciągnęłam słuchawki z uchu i popatrzyłam na swoje zakurzone nogawki spodni.
- Wiara...
- Hm?
- Będziemy miały jakieś... no nie wiem, uniformy robocze?
Kobieta przez chwilę się zamyśliła, a później przytaknęła głową.
- Jeśli dojdzie do nas jeszcze jedna osoba, dostaniemy wtedy nie dość, że stroje, to jeszcze nowy sprzęt. Marzenia czasem się spełniają.
Uśmiechnęłam się. To chociaż jakieś pocieszenie. Nie pozostaje nam nic, jak tylko liczyć na pojawienie się nowej koleżanki... ewentualnie kolegi.
- Mogę o coś zapytać? - zaczęłam.
- Tak?
- Jak długo już tu pracujesz?
Zamyśliła się, wykonując takie ruchy szczęką, jakby coś przeżuwała. Może to jej przyzwyczajenie? Coś, co pomaga jej w myśleniu?
- W tym roku już dwanaście lat.
Otworzyłam szerzej oczy.
- Naprawdę?
- A czemu by nie? W tym roku najpewniej moje życzenie się spełni o większym wsparciu finansowym ze strony szefa. Traktujemy się jako kumplów, fakt, ale od początku mojej pracy tutaj sprzęt w całości był wymieniany tylko dwa razy.
Popatrzyłam na kupę już sfatygowanych mioteł, kubłów z wodą oraz kolekcję płynów do mycia podłóg ze zdartymi etykietami. Faktycznie to wszystko wymagało wymiany, tym bardziej, że podczas zamiatania w rękę wbiła mi się w rękę nieszczęsna drzazga, której za nic nie mogę wyciągnąć. Wiara odstawiła swoją miotłę, odebrała moją, a następnie wręczyła ścierkę oraz płyn przeciw przylegania kurzu do mebli.
- Teraz będziemy musiały wysprzątać pokoje. Ludzie poszli na śniadanie, więc to pora idealna na zrobienie tego. Tym razem jednak sądzę, że powinnaś iść ze mną na "nauki".
- Spoko - uśmiechnęłam się szeroko - Nie ma sprawy.
***
Ten dzień był wyjątkowo męczący... ale mimo to bawiłam się całkiem nieźle. Pewnie brzmi to wyjątkowo głupio, ale prawdę powiedziawszy, był to luźny zawód, który nie nudził. Mogłam sobie dzięki niemu nawet urobić krzepę. Machanie miotłą jest mimo pozorów dość wymagające wytrzymałości. Lepsze to niż niejedna siłka. No i jeszcze w dodatku na tym zarabiam.- Dzięki Wiara, wygląda na to, że widzimy się jutro - powiedziałam uśmiechnięta. Ona odpowiedziała na to tym samym.
- No idź już, bo chyba zapomniałaś dziś o śniadaniu. Pewnie jesteś głodna, a w domu czeka na ciebie obiad...
- Prawda, prawda - zaśmiałam się. Moje podejrzenia okazały się być trafne - Wiara mimo swojego wyglądu "typowej sprzątaczki" była wyjątkowo miła.
- Do zobaczenia - powiedziała, gdy już odchodziłam. Ja odpowiedziałam jej, jednocześnie idąc tyłem, byleby na nią popatrzeć i pomachać ręką:
- Do jutra!
Później wyszłam na zewnątrz. Znowu stałam na żwirowej ścieżce. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam w stronę wschodniej części Miasta. Już było ciemno, ale nie przeszkadzało mi to zbytnio. Do pracy idę jeszcze jutro na cały dzień, później siedzę w robocie tylko w takich godzinach, abym mogła później pobiec na lekcje z dzieciakami. Pracuję siedem dni w tygodniu... raz dłużej, raz krócej. Może gdy dojdzie do nas "Nowa" (choć ja chwilowo właśnie taką jestem) zmiany będą nieco "lżejsze". Ba! Świetnie byłoby, gdyby było nas kilkanaście, bo właśnie wtedy praca szłaby jeszcze sprawniej. Ponadto przydałoby się we watasze więcej nauczycieli we watasze... wtedy miałabym zdecydowanie więcej luzu.
Kilkanaście minut później przeszłam pod ogrodzeniem, by zniknąć za drzewami i zmienić się w końcu w dużo wygodniejszą postać wilka. Westchnęłam cicho i potruchtałam w kierunku, gdzie znajdowała się Góra... no i w końcu moja jaskinia. Mniej-więcej w połowie drogi usłyszałam jakiś ruch za krzakami. Cień? Zwróciłam w tamtym kierunku głowę. Postać miała jasne futro, więc niezbyt dobrze się maskowała, mimo, że wszędzie leżała cienka warstwa już roztapiającego się śniegu. Zrobiłam dwa kroki w tył, napinając mięśnie. Przygotowałam się do skoku i ruszyłam. Bez problemu naskoczyłam na zaskoczonego wilka, który nawet nie zdążył zareagować. Przeturlaliśmy się kilka razy, aż w końcu ja na nim leżąc, krzyknęłam mu w pysk:
- Wygrałam!
Patrzył na mnie wystraszonymi, zielonymi ślepiami. Wstałam, jednak wciąż nie schodząc z jego klatki piersiowej i brzucha.
- Ugniatasz mi wnętrzności... nie mogę oddychać... - wysapał. Zeskoczyłam z niego. Ten powoli się podniósł i popatrzył na mnie w głębokim zamyśleniu, trochę jakby namyślał się, co miałby teraz powiedzieć.
- Siema tak w ogóle - wyszczerzyłam się, pokazując swoje wszystkie zęby.
- Cześć... - mruknął.
- Coś ty taki markotny? Jestem Kiiyuko, a ty? - wciąż głupio się uśmiechając wyciągnęłam do niego łapę, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że mógł mi co jedynie przybić żółwika, bo wilki nie posiadają zdolności chwytania się za łapy. Otworzył szerzej oczy, nie ruszając się ani odrobinę. Wyglądał na oszołomionego.
- Kiiyuko?
- No, a jak! - zaśmiałam się. Ten o dziwo mocno mnie uścisnął. Nieco zaskoczona zachowaniem całkowicie obcego basiora, odwzajemniłam przytulasa. Lubiłam się przytulać, on najwyraźniej podzielał moje hobby.
- Tak dawno się nie widzieliśmy... - odsunął się ode mnie i popatrzył mi w oczy - Pamiętasz mnie jeszcze?
- Eee... No wiesz, nie bardzo, ale zawsze możemy się zakumplować. Tak trochę miałam wypadek i nic nie pamiętam. - zaśmiałam się wesoło. Kompletnie gościa nie znałam, zbliżała się północ, a my rozmawiamy jak starzy przyjaciele. Nie wiedziałam nawet, czy pochodzi z watahy.
- Tak swoją drogą, ty w ogóle do nas należysz?
- Jak by to powiedzieć... - urwał, spuszczając wzrok.
- No mów - odpowiedziałam wciąż optymistycznie. Intrygowało mnie wszystko to, co tyczyło się mojej przeszłości, bo o takowej niestety posiadałam ograniczoną wiedzę. Zawsze mógł mnie okłamywać, ale zawsze jednak warto z takim pogadać. Nie wiedziałam, jak ma na imię, ale mówi się trudno. Prędzej czy później z całą pewnością się przedstawi, chociażby z czystej grzeczności.
<Onurix? Doczekałaś się c: >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz