Bieg dawał mi to ukojenie w bólu, który rozdzierał mój lewy bok,
promieniował w przedniej, prawej łapie. Potykałam się przez krzaki.
Umazana własną krwią, goniły mnie oddziały wadery zwanej Asai. Cienie
przemieszczały się, co jakiś czas ujawniając się oraz coraz bardziej
raniąc pazurami i zębami. Zacisnęłam jedynie zęby. Musiałam im jakoś
uciec! Ale nie miałam pojęcia, jak... Nie miałam dość siły, aby
zadziałać swoją mocą.
Ale, czego oni ode mnie chcą? Co ja zrobiłam!? Wilki! Zlitujcie się!
Nagle postanowiłam zmienić taktykę. Chcą mnie? Będą mieli, oj, będą.
Siniaki. Skumulowałam w sobie resztę mocy, dosłownie rezerwy. Wypuściłam
falę mocy, która ogłuszyła połowę wrogów. Przynajmniej coś.
Ku mojemu zdziwieniu, nie gonili mnie dalej. Mokra od deszczu, poraniona
i wyziębiona, starałam się trzeźwo myśleć. Przede mną rozciągały się
tereny pewnej watahy. Wywnioskowałam to po tym, że było tam od groma
wilków. Nie wiem, ile jeszcze tak biegłam, wszystko powoli zaczęło się
rozmywać. Łapa coraz bardziej łapała, przez co więcej kuśtykałam niż
biegłam.
Udało mi się dotrzeć do jakiegoś wodospadu. Tam też wilków było na pęczki.
A co było potem? Nie pamiętam. Upadłam i straciłam kontakt z otoczeniem.
***
- Ała... - wydałam z siebie.
Leżałam na czymś twardym, to na pewno. Otworzyłam ślepka i zauważyłam
pochylające się nade mną wilki. Wszystko przez dobrą chwilę nieźle się mazało,
potem się wyostrzyło.
- Moja bania... - podniosłam się do pozycji siedzącej i syknęłam. No
tak, rozwalona łapa. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem. - Wszystko
ładnie, pięknie, ale gdzie ja jestem?
- W Watasze Magicznych Wilków. - odpowiedziała biało-niebieska wadera, przyglądająca się moim dosyć... zabawnym poczynaniom.
- Ok... - chwilę zajęło mi przetrawienie informacji.
Nie miałam dokąd wracać. To było pewne. Ciekawiło mnie, czy mogę tu
zostać. Już chciałam pytać się o Alfę, kiedy do jaskini weszła pewnym
krokiem wilczyca o ni to kremowym, ni to jasnobrązowym umaszczeniu.
- Widzę, że już się obudziłaś. Napędziłaś nam niezłego stracha - uśmiechnęła się lekko. - Jak się nazywasz?
- Jestem Takashi. - odpowiedziałam bez ceregieli.
- A ja to Alfa, Suzanna. - przedstawiła się wadera.
- Alfo. - zaczęłam. - Czy jest możliwość dołączenia do twojej watahy?
Suzanna zastanawiała się dłuższą chwilę. Wpatrywałam się w nią jak
zwierciadło, próbując cokolwiek wyczytać z jej pyska cokolwiek.
<Alfo?>
Uwagi: "biało-niebieska" należy zapisać przy użyciu myślnika, poza tym wykryłem jeszcze tylko skromne uwagi odnośnie samej treści... "Ludzie! Zlitujcie się!"? Skąd tu ludzie? Nie lepiej wilki? Wiem, że to będzie nieco dziwnie brzmieć, ale bardziej przypasuje się do faktu, że to nie człowiek jest narratorem, a wilk, dodatkowo psowate nie mają twarzy, no chyba, że o czymś mi nie wiadomo. Kilka zdań wyglądało na niedokończone. W opowiadaniach lepiej nie używać języka potocznego, ale z tekstu wynika, że Twój wilk właśnie nim się charakteryzuje, więc w takich przypadkach można to uznać. ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz