Od Kiiyuko "Czy to koniec watahy? cz.3"

Już nie wiedziałam wcale, co mam robić, ani co o tym wszystkim myśleć. Dreptałam w tą i wew tą w swojej jaskini pogrążona niepewnym oczekiwaniem na Alexandra, po którego posłałam Tamorayna. W pewnym momencie zobaczyłam, że wchodzi do mojej jaskini mówiąc z powagą:

- W jakiej sprawie mnie wzywałaś?

Rzuciłam mu zmęczone spojrzenie i odrzekłam:

            - Sprawa jest naprawdę poważna. Zostaniesz Alfą.

Alex wyglądał na naprawdę zdumionego tym, co właśnie mu powiedziałam.

            - Co się stało, że mam przejąć władzę?

            - Już jesteś Alfą. Ja idę. Opiekuj się innymi. - odparłam wychodząc z jaskini.

            - Zaraz... Co proszę? Tak po prostu? Jestem Alfą?

            - Powiedzmy... Wataha ma być w jednym kawałku po moim powrocie.

            - Czyli jednak wrócisz? - zapytał z uśmiechem.

            - Tak. Mam nadzieję, że mogę ci ufać.

            Wybiegłam z jaskini zostawiając go samego. Chociaż w sumie tak naprawdę nie wiem, czy wrócę, bo mogę tego nie przeżyć. Wzbiłam się w powietrze na swych ciężkich skrzydłach i poszybowałam tam, gdzie oddech sam ginie w zmęczonej piersi każdego z ochotników.

***********

Powoli wylądowałam na ziemi na roztrzęsionych łapach.

- SHADOW! - krzyknęłam, a mój głos odbił się od drzew głuchym echem.

- No, no, no... Kogo my tutaj mamy... - wyszczerzyła się czarna jak noc wadera błyskając czerwonymi oczami pozbawionymi białek czy źrenic. Były całe jednakowo krwistoczerwone. Zęby same w sobie przypominały aż do złudzenia igły, bo były jasne, naprawdę cienkie i bardzo ostre. Były ich całe rządki. Wyglądało na to, że ta wadera nie boi się pożerać przedstawicieli swojego gatunku...

- Gdzie jest Shadow? - warknęłam.

- U Asai. Został mianowany na następcę naszej przywódczyni. Przegrałaś.

- Skąd ta pewność, Aromkie? - rzuciłam i wbiłam jej pazur w jedno z jej świecących oczek.

- A teraz grzecznie mi powiedz, gdzie jest Asai...

<C.D.N.>