Od Yuki "Nie tak bardzo pozbawione sensu" cz. 1

Lipiec 2019 r.

Ciemno. Zimno. Mrok. Szelest. Cisza. Idę. Znów. Odwracam się. Strach. Adrenalina. Postać. Zagrożenie. Ból. Bezgłos. Spokój. Nicość.

****

Spojrzałam na niego gniewnie. Warknęłam i odepchnęłam go od siebie. Przeleciał przez połowę Areny i spadł na ostry kamień, który przebił mu kręgosłup. Wydał z siebie krzyk, a z grzbietu zaczęła lecieć mu krew. Spadł z głazu odsłaniając dużą ranę, która jakby nigdy nic goiła się. Zaczęłam iść w jego stronę. Gdy byłam już blisko niego usłyszałam jego zachrypły głos.

- Litości...

- Żartujesz! - Zaśmiałam się.

- Nie udzieliłaś pomocy potrzebującym - powiedział zwykłym głosem co mnie zdziwiło - TRZEBA CIĘ UKARAĆ! - Krzyknął. Jego grzbiet zagoił się całkowicie. Skoczył na mnie, tym samym mnie przewracając. Zamachnął się łapą i przejechał mi po pysku. Centymetr wyżej i po wzroku. Pisnęłam i przewróciłam go na bok. Teraz to ja byłam u góry. W szale drapałam go po klatce piersiowej, jednak on nie dał za wygraną. Przeturlał się i znów zaczął atakować.

****

Spojrzałam na niego. Jego biała sierść emitowała światłem. Nie czułam się przy nim bezpiecznie.

- A po co mam wybierać?! - Warknęłam.

- Musisz - rzekł stanowczo.

- Nie mam zamiaru.

- Zginiesz.

- I co z tego? Już raz zginęłam.

- Teraz na wieki.

- Bo uwierzę - prychnęłam - Jestem Nieśmiertelna

- Pozornie - na jego pysku zagościł szyderczy uśmieszek. - Więc jakim cudem partner Kiiyuko, Rafael zginął, chociaż był nieśmiertelny?

****

Nie chciałam tam iść. Przeczuwałam złe wydarzenia. Obejrzałam się. Tak. Już wiem co zrobię.

****

Obnażyłam kły i zaczęłam warczeć. On się tylko uśmiechnął. Nienawidziłam jego złotych oczu. Chciałam go ich pozbawić. Wydrapać, wygryźć, wydłubać, wyrzuć i zgnieść. Jak najohydniejszego pająka.

- Więc, chcesz rozstrzygnąć to bitwą?

- Chcę - zaczęłam - cię - zrobiłam pauzę - ZABIĆ! - Krzyknęłam po czym rzuciłam się na niego, jednak coś mnie odrzuciło.

- Głupiaś - zaśmiał się - Mnie się nie da zabić.

- Powiadasz?

- Tak powiadam

- Przypomnij sobie co mi dzień temu mówiłeś - uśmiechnęłam się szyderczo, a on tylko prychnął.

- Nie bądź taka pewna siebie, Nero cię zabije w osiemdziesiąt sekund.

- Chcę to zobaczyć

- Obawiam się że to będzie niemożliwe - z groty wyszedł brązowo-kremowo-szaro-biało-czarny basior - pierwszy mój ruch to będzie wydrapanie ci oczu.

- Dziękuje za wiadomość, teraz wiem jak się przygotować

****

I przyszedł ten czas. Czas Bitwy. Nie mogłam się poddać. Nie mogłam tego zepsuć. Spojrzałam w tafle wody. Nie wyglądałam zbyt dobrze. Nie karmili mnie dobrze. Zbyt mało jadłam. Jak mam walczyć z silnym basiorem, którego pewnie brali przez te dni na ostre treningi, dawali mu dużo jedzenia, jak na dzień dostawałam jednego chudego, małego królika?

****

Nie pozwolę. Nie dam się. Muszę się przeciwstawić. Ale... Nie mogę. Jestem zbyt słaba. Nie poradzę sobie. Nie umiem. Jestem beznadziejna. 

 
<C.D.N>

Uwagi: Akapity i wypowiedzi to też zdania, więc należy je również kończyć kropką!