Od Yuki „Polowanie” cz. 1 (c.d Alfie)

Dzień jak co dzień. Lecz coś tu nie gra. Pusta spiżarnia. No prawie pusta. Zdecydowałam się coś upolować. Ten najlepszy moment w życiu wilka. Pełny emocji, adrenaliny i radości. Wybiegłam z jaskini do mojego ulubionego miejsca na polowanie. Troszeczkę dalej od terenów watahy, ale nie należącego do żadnej watahy. Jest tam pełno zwierzyny. Są też tam jakieś zwierzęta, które są podobne do saren, lecz są większe i ci dwunożni na nich jeżdżą. Są też tam jakieś małe budyneczki w których jest jedzenie saren i ptaków. Można też tam znaleźć krowy, lecz ja nie przepadam za wołowiną. Wolę nasze ojczyste jedzenie - sarny, łosie i jelenie. Biegnąc w tamtą stronę, potrąciłam tam parę wilków. Gdy już miałam przeskoczyć przez pieniek, poczułam mocne uderzenie w głowę. Zawyłam z bólu. Okazało się, że przypadkiem weszłam w drogę jakiejś waderze. Mój miły nastrój zmienił się w gniew. Jeszcze to, że hormony mi buzują i mam cieczkę popsuło mi nastrój.
- Pacz, gdzie leziesz - syknęłam do niej. Wadera była tak samo jak ja zszokowana. Poczułam ukłucie w sercu. Już wiem, czemu nie mam przyjaciół. Jestem wredna dla innych. Wadera wydawała się trochę smutna, że na nią „nakrzyczałam”. Zrobiło mi się przykro.
- Przepraszam że na ciebie nakrzyczałam, ale nie jestem w formie - mruknęłam (chyba pierwszy raz w życiu kogoś przeprosiłam) - Chcesz iść ze mną na polowanie? - spytałam - Dostaniesz pięćdziesiąt procent zdobyczy jaką upoluję.
- Dobra - powiedziała - A w ogóle jestem Alfie.
- Miło mi, jestem Yuko… - przerwałam - Yuki.

<Alfie? Szczęściara z ciebie. Narmalnie to by cię zabiła ;P>

Uwagi: Trochę krótkie to op... Zapominasz o przecinkach. Powtórzenia again. Znowu te wielkie litery w połowie zdania. "Ukłucie" piszemy przez "u". "Pięćdziesiąt" piszemy przez "ęć", a nie "en".