Od Kirke "Odkrycie" cz. 2 (c.d Sarah)

"Stracić to jedno, ale żeby zrozumieć, odzyskać, wybaczyć... to drugie" ~Kirke

Pobiegłam natychmiast do watahy i po swoje zioła. Wszystko spakowałam do torby, a Riven czuwał przy Sarze. Czułam wielki ból. Im bardziej jest ode mnie dalej, tym bardziej boli. Gdy dobiegłam do nieprzytomnej Sary i położyłam jej opatrunek na szyi, czole i na plecach. Sprawdziłam ciśnienie i zaprowadziłam do pierwszej lepszej jaskini. Położyłam ją i usiadłam przy wejściu do jaskini.

Zapadła noc. Pełnia księżyca zawitała mnie i moją nieprzytomną koleżankę. 

- Kirke... - odwróciłam się i zobaczyłam Kasume.

- Co ty tu robisz?! - krzyknęłam zaskoczona - powinieneś być ter... - Kasume przerwał mi kładąc łapę na moim pysku.

- Sam chciałem tu zostać - odparł - ale tylko przy pełni możemy się widzieć. I... to nasze ostatnie spotkanie - opuściłam głowę.

- Kasume, ja... - odwróciłam wzrok - to ja powinnam zginąć, nie ty...

- Uwierz mi, że to nieprawda - objął mnie - trzymaj się - Kasume wzbił się w powietrze i zaczęliśmy latać nad chmurami.

- C... Co ty robisz? - spytałam.

- Zabieram Cię tam, gdzie nie mogłaś dotrzeć - wylądowaliśmy na chmurzę w której była kolejna skrzynka.

- Ale.. co ja mam...? - zanim się odwróciłam go już nie było. Moment... Ja stoję na chmurze?!

Riven zaczął się odzywać.

- Tak... też to uważam za dziwne... wróć... nie uważam - rozglądnęłam się - w końcu... kiedyś miałam skrzydła nie? Tylko... - złe wspomnienia przyprawiły mnie o dreszcze - nieważne... - podeszłam do skrzynki i ją otworzyłam. W środku była kolejna zagadka. 

Gołym okiem nie widać wad

Gołym okiem nie widać was

Gołe oko jest puste

Cień to ty

A mrok to zły brat, którego nikt słuchać nie powinien

Riven? Jakieś pomysły? - spytałam, a ten zaprzeczył. W środku był jeszcze jakiś pakunek. Schowałam go do torby i popatrzyłam w dół.

- No... to mamy problem - wymamrotałam - jak mam zejść? - Riven zaczął rozmyślać na głos.

- Riven, zwariowałeś?! - krzyknęłam - z takiej wysokości?! Ciebie pogięło do reszty! - Riven zaczął znowu nawijać.

- Dobra dobra... - mruknęłam i popatrzyłam w dół - Jak zginę to Cię zabiję - skoczyłam z chmury na ziemię. Nagle poczułam jak coś mnie otacza. Gdy wylądowałam zrobił się ślad kuli. 

- Em... Co to było? - Riven mi wytłumaczył, że może wokół mnie może zrobić tarczę, ale limit ma na raz na parę miesięcy.

- Mam nadzieję, że będziesz mógł to użyć w odpowiednim momencie... - ruszyłam w stronę jaskini w, której leżała nieprzytomna Sarah. Dobiegłam do jaskini i położyłam torbę koło siebie. Księżyc zaczął padać na jaskinie. Odwróciłam się w stronę swojego cienia, a tam... były skrzydła. Ja miałam skrzydła na cieniu. Usiadłam przed cieniem i popatrzyłam na skrzydła, które zaczęły się rozpadać.

- Kirke...? - Sarah obudziła stając za mną. Odwróciłam lekko pysk i popatrzyłam na nią. Pełnia odsłoniła na futrze moje blizny po skrzydłach.

- Nie pytaj... - powiedziałam cicho patrząc na cień. Skrzydła się rozpadały, a ja tylko patrzyłam na nie. Wstałam i odwróciłam się w stronę Sary.

- Już ci lepiej? - spytałam patrząc na towarzyszkę.

<Sarah?>

Uwagi: Nie bardzo rozumiem, o co chodzi w całym op. - pojawia się Kasume, lecą na chmurę, on znika, ale nie ma o tym mowy, Kirke gada z Rivenem, całkiem olewając Kasume, zeskakuje, przeżyła, zero uczuć, idzie do siebie, tam są jakieś skrzydła, bla, bla... No i "nieważne" piszemy razem.