Od Mizuki "Wiara w cuda" cz.1 (cd. Tosiek)

Kolejny dzień pięknego i słonecznego lata. Tego dnia było może z dwadzieścia stopni Celsjusza. Normalne wilki cieszyły się letnim powietrzem, biegając jak oszalali w tę i z powrotem. Jednak dla mnie było za gorąco, dopiero wzeszło słońce, a ja miałam wrażenie, że zaraz się roztopie. Jednak pomimo mojego wielkiego lenia postanowiłam pójść się przejść w Góry.
- Gorąco, gorąco, gorąco - mówiłam na głos wspinając się na górę. Było stanowczo za gorąco. Gdy po trzech godzinach wspinaczki dotarłam na górę, byłam tak zdyszana, że położyłam się i zaczęłam sapać. Dopiero wtedy zorientowałam się, że jest tam ktoś oprócz mnie.
- Widzę, że kondycje masz słabiuuutką - wypowiadając to wilk zaczął się śmiać
- Nieprawda! - wykrzyknęłam, stając na równe łapy
Nie znałam tego wilka, być może był nowym albo zupełnie obcy. Musiałam się tego dowiedzieć.
- A tak po za tym, to kim jesteś? - spytałam
- Tosiek, a skoro mówisz, że to nie prawda to co powiesz na mały wyścig?
- Ja jestem Mizuki, jeśli to sprawi, że zmienisz zdanie co do mojej kondycji, to niech ci będzie - odparłam, przeciągając się leniwie
- Ok, więc wszystko załatwione, będziemy się ścigać do tamtego wierzchołka - powiedział wilk pokazując następną górę.
Droga ta wiodła w dół przez jakiś las, a potem w górę gdzie na niższych partiach rosły pojedyncze drzewa, a wyżej już były tylko skały.
- Niech Ci będzie.
- A i jeszcze jedno jest to wyścig, w którym możemy używać swoich mocy - wypowiadając te słowa, delikatnie się uśmiechnął.
Jego słowa odbiły się u mnie echem, mogło być to trochę podejrzane. Nie znałam jego mocy ani umiejętności, postanowiłam jednak zaryzykować. Ruszyliśmy na słowo "trzy". Byłam od niego szybsza, jednak jak tylko wbiegliśmy w las, on omijał drzewa jakby znał ich dokładne położenie. Ja tymczasem wpadałam w krzaki i w wielkie obrzydliwe pajęczyny. Las się skończył a przed nami rosły tylko pojedyncze drzewa. Była to idealna okazja żeby go prześcignąć. Gdy tylko udało mi się to, zamroziłam całą drogę a wilk zaczął się ślizgać.
- Oj, wilczek wpadł w poślizg - zadrwiłam z niego
Ku mojemu zaskoczeniu użył on ognia i stopił cały lód na drodze. W ostatnim metrze dogonił mnie i zakończyliśmy wyścig remisem.
- Cofam słowa, nie jesteś aż tak słaba - powiedział delikatnie popychając mnie łapą
Odwzajemniłam ten gest tylko "trochę" mocniej. Wilk aż upadł.
- Oż ty! - wykrzyknął i zaczął mnie gonić
Oboje się śmialiśmy. Zatrzymaliśmy się przy jednym z górskich strumyków, by trochę odpocząć.

( Tosiek? Co będzie dalej?)

Uwagi: Góry to nazwa miejsca, więc należy ją pisać z wielkiej litery. "...byłam tak zdyszana, że położyłam się i zaczęłam dyszeć." - masło maślane. "Nieprawda" piszemy razem. Kiedyś Cię uduszę... morze jest długie i głębokie, a powierzyć komuś można tajemnicę! Błędy w trudniejszych wyrazach to rozumiem, ale żeby aż takie byki?
Niepoprawnie:
-Gorąco, gorąco, gorąco- mówiłam
Poprawnie:
- Gorąco, gorąco, gorąco - mówiłam
Znajdź różnice.